Na stronie hodowlaowadow. pl opisano dwa gatunki szarańczy, które najlepiej sprawdzają się w domowej hodowli – szarańczę wędrowną (Locusta migratoria) i pustynną (Schistocerca gregaria). Obie potrzebują temperatury powyżej 30°C i dostępu do światła, najlepiej dziennego lub sztucznego o odpowiednim spektrum.
Szarańcza wędrowna jest spokojniejsza, rozwija się nieco wolniej, ale dobrze znosi większe skupiska. Nadaje się do hodowli w pojemnikach z siatką i przewiewem. Na stronie opisano, jak przygotować podłoże do składania jaj i jak rozdzielać stadia larwalne. Zalecane są warunki suche, z częstą wymianą warzyw i dokładnym czyszczeniem resztek. Szarańcza pustynna rośnie szybciej, ale jest bardziej wrażliwa na błędy w mikroklimacie. Lepiej sprawdza się w dobrze kontrolowanym środowisku – z termostatem, ogrzewaniem i wydajną wentylacją. Na stronie opisano też problemy z deformacjami u larw przy zbyt dużym zagęszczeniu oraz sposoby radzenia sobie z nadmiarem dorosłych.
Obie odmiany są polecane do karmienia większych zwierząt. W przeciwieństwie do mniejszych owadów karmowych, szarańcza wymaga więcej zaangażowania, ale daje wartościowy, ruchliwy pokarm, który dobrze pobudzają instynkt łowiecki zwierząt egzotycznych.